czerwony jeep cherokee należący do Joann. Milla zaparkowała obok i po stromych schodkach wspięła się na piętro. Drzwi były zamknięte - Joann najwyraźniej zamknęła się od środka. Mądry ruch. - Joann? - zawołała Milla, otworzywszy ciężkie, stalowe odrzwia. Weszła do środka i zamknęła je za sobą. - Tutaj! - usłyszała głos przyjaciółki. Joann wyszła z ich małej świetlicy - Robię popcorn, mam jeszcze jedną paczkę. Chcesz trochę? - Nie, dzięki. Jadłam prawdziwe śniadanie. - Popcorn też jest prawdziwy! No i wsunęłam jeszcze prawdziwy batonik. Joann była zdeklarowaną fanką śmieciowego żarcia, w co trudno było uwierzyć, patrząc na jej szczupłą sylwetkę. Miała czterdzieści lat, była rozwiedziona, jej syn w tym roku skończył osiemnastkę i przed tygodniem wyjechał do ojca, by spędzić u niego resztę lata przed an43 91 wyjazdem na studia. Joann nie wyglądała na więcej niż trzydzieści lat; jej blond włosy były krótko przycięte, a niebieskie oczy nie przestawały mrugać. To właśnie Joann najczęściej występowała w roli głosu rozsądku w biurze, kiedy emocje brały górę i sytuacja wymykała się spod kontroli, co zresztą zdarzało się regularnie. Ich praca była tak wyczerpująca psychicznie, tak męcząca, a często również niewdzięczna, że drobne utarczki i kłótnie stały się normą, nie wyjątkiem. - Co cię tu dziś sprowadza? - spytała Milla. - Papiery, cóżby innego. A ciebie? - Papiery - westchnęła Milla. - No i muszę sprawdzić pewien numer telefonu w komputerze. - Jaki numer? - Ten, z którego dzwoniono na moją komórkę w piątek po południu z informacją o Diazie. Numer z El Paso, więc tym bardziej jestem ciekawa. - Oddzwoniłaś? - Jeszcze nie. W nocy już prawie to zrobiłam, ale ostatecznie zdecydowałam, że jest za późno albo może za wcześnie i że zaczekam do rana. Zresztą lepiej będzie najpierw dowiedzieć się, co to za numer. Weszła do swojego pokoju i włączyła komputer. Podczas gdy odpalał się system, Milla usiadła przy biurku i zaczęła przerzucać stos leżących tam dokumentów, wybierając te papiery, z którymi można było uporać się w miarę szybko. an43 92 Potrzebuję nowego komputera, myślała, słuchając pisków i cichego warkotu za swoimi plecami. Jeszcze jeden wydatek z tych konsekwentnie spychanych do przegródki „na później". Zawsze było coś pilniejszego, ważniejszego. Dopóki maszyna działała, Milla nie darowałaby sobie wyrzucania pieniędzy na nowy sprzęt. Kiedy wreszcie wszystko się uruchomiło, odwróciła się do ekranu, uruchomiła przeglądarkę internetową, weszła na Google i wpisała numer telefonu. Po dwóch sekundach miała już nazwę i adres stacji obsługi samochodów, skąd do niej dzwoniono. Kątem oka dostrzegła Joann wchodzącą do pokoju.