rozglądałby się za ubranymi dziećmi. On wciąż jeszcze walczy, ale powoli przegrywa. Sam zaczyna się podkładać. Chodzi do miejsc, w których bywa wiele dzieci. Kiedy ostatecznie ulegnie swoim skłonnościom, będzie twierdził, że to ich wina. Że to same dzieci nakłoniły go do tego. Mandy popatrzyła na obcego mężczyznę, jak nerwowo robił kolejne zdjęcia, po czym sama się rozdygotała. Ich tata mówił dalej: - Dziewczynki, jeśli zobaczycie kogoś takiego jak on, musicie jak naj¬ szybciej odejść. Podejdźcie do najbliższego ochroniarza albo skryjcie się jakąś kobietą z dziećmi. Wtedy on pomyśli, że to wasza mama i przestanie wami łazić. - Co teraz zrobisz? - spytała Kimberly. - Przekażę jego rysopis odpowiednim służbom. Potem przez kilka dni będę tu przychodził. Jeśli znów go zobaczę, znajdziemy jakiś powód, żeby go aresztować. Wtedy pohamujemy go chociaż na trochę. - Chcę do domu - pisnęła Amanda i zaczęła płakać. Kimberly popatrzyła na starszą siostrę, w ogóle jej nie rozumiejąc. Potem przyglądała się, jak ojciec usiłuje uspokoić Amandę. Kimmy nie była zazdrosna. Mandy zawsze się ekscytowała. Mandy zawsze płakała. Ale nie Kimberly. Z dumą patrzyła na ojca. A kiedy we wrześniu nauczycielka pytała kolejno dzieci, w jaki sposób ich rodzice zarabiają na życie, Kimmy odpowiedziała, że jej tata jest Supermanem. Inne dzieci przez miesiąc jej dokuczały, ale Kimmy nigdy nie odwołała swoich słów. Jej ojciec chronił szczęśliwe dzieci przed okropnymi obcymi ludźmi. Kimmy marzyła, żeby pewnego dnia robić to samo. Tego popołudnia chciała tylko znów normalnie oddychać, i żeby serce przestało walić, i żeby znikły jasne punkty, które latały jej przed oczami. Doktor Andrews radził, żeby spróbowała autosugestii. Kimberly skoncentrowała się na swoich dłoniach, zaczęła wyobrażać sobie, że są ciepłe, cieplejsze, gorące. Świat wolno zaczął się przed nią otwierać. Niebo znów stało się niebieskie, trawa zielona, ulice ruchliwe. Uspokoiła się. 36 Już nie ściskała nerwowo swojej torby. Rozejrzała się dookoła. - No widzisz - mruknęła do siebie. - Każdy pilnuje swoich spraw. To kolejny zwykły dzień. - Nikt jej nie obserwował, nie było się czego bać. - Kimmy, to wszystko dzieje się w twojej głowie. Tylko w twojej głowie. Ruszyła, ale na skrzyżowaniu zwolniła, zawahała się i odwróciła. Znów poczuła chłód, chociaż był gorący lipcowy dzień. Zdrowy rozsądek znów ją opuścił. Zaczęła biec i biegła bardzo bardzo długo. 5 Quantico, Wirginia Quincy przejechał przez Quantico, zbliżył się do posterunku straży akademii FBI, położonej w pobliżu bazy marines, i wreszcie zwolnił. Poczekał chwilę. W tym czasie młody wartownik przyjrzał się naklejce identyfikacyjnej na przedniej szybie, po czym skinął i gestem zezwolił Quincy'emu na wjazd. Quincy podziękował także gestem, ale nie zdziwił się, kiedy wartownik nie zareagował. Cóż, na tym polega ta praca: trzeba mieć groźny wyraz twarzy. Agent Quincy nie sypiał dużo. Wstał o trzeciej, żeby pojechać do Seattle, a tam złapać bezpośredni rejs do Waszyngtonu. Tyle lat podróżował po kraju samolotami, że nienawidził przerw i zawsze chciał jak najbardziej skrócić czas podróży. Za to lubił jazdę samochodem. Ostatnio starał się więc unikać samolotów i jak najwięcej jeździć autem. Myślał, że może zmieni się to po