wskazał jej mniejszy pokój, graniczący z sypialnią. - Wejdź do gotowalni. Chyba ci się spodoba. - Ależ... - Pospiesz się. Przygotuję mały poczęstunek. Była zbyt zaintrygowana, by odmówić. Weszła na palcach do sypialni. Zdumiała się na widok potężnego łoża na wyłożonym dywanem podwyższeniu. Jego szczyt, zwieńczony różami i uskrzydlonymi cherubinami, niemal dotykał sufitu. Aksamitne draperie spływały w dół obfitymi fałdami. Do posłania wiodły drewniane stopnie. Wielkie zwierciadła w złoconych ramach po obu stronach alkowy odbijały złoto i szkarłat iście królewskiego materaca. Nie można było nazwać tego łóżkiem! Raczej ołtarzem świątyni Erosa. Cóż ona najlepszego zrobiła! Nagle z gotowalni dobiegł ją plusk wody. - Becky, chodź tutaj! Weszła, nieśmiało, rozglądając się ostrożnie. - Proszę. - Alec wskazał jej coś niebywałego. Z otwartymi ustami gapiła się na wannę z ciemnozielonego marmuru, umieszczoną w niszy, podobnej do tej, w której stało łoże. Ze ściany wystawały dwa kurki. Leciała z nich ciepła i zimna woda. - Wykąpiesz się? To nowe i bardzo rzadkie urządzenie. Właśnie dlatego wynająłem tu mieszkanie. Tylko kilka apartamentów na parterze ma coś takiego. Pamiętaj, żeby zakręcić kurki, kiedy wanna się napełni. A gdy się już wykąpiesz, weź mój szlafrok - wskazał na długą szatę z cieniutkiego błękitnego jedwabiu. - Nie pozwolę, żebyś zmarła na zapalenie płuc niczym tragiczna heroina w pantomimie. Chcę cię zobaczyć bez tych mokrych łachów. Potrzebujesz pomocy przy rozbieraniu? - Poradzę sobie sama, dziękuję. - Szkoda. Jestem dobry w rozbieraniu kobiet. Ustanowiłem rekord w tej dziedzinie. - Naprawdę? - Tak. Założyłem się. Musiałem tego dokonać z zawiązanymi oczami i rękami związanymi na plecach. Zajęło mi to czterdzieści pięć sekund. - W jaki sposób?... - Zębami. Lubię wygrywać zakłady. Jeśli chcesz, żeby ci umyć plecy, chętnie... - Alec! - W porządku. Już wychodzę. - Wycofał się, udając skruchę. Próbowała zamknąć drzwi, ale okazało się to niemożliwe. - Niestety, klamka jest złamana - zawołał z drugiego pokoju. Przymknęła drzwi najdokładniej, jak mogła, i uniosła suknię. Malutki zamszowy woreczek z Różą Indry tkwił mocno za podwiązką. Rozejrzała się, chcąc schować gdzieś klejnot. Podeszła do mahoniowej komódki i wysunęła najniższą szufladę. Wcisnęła rubin pomiędzy muślinowe halsztuki i batystowe koszule. W lustrze dostrzegła swój żałosny strój. Prychnęła ze złością. Alec już trzeci kwadrans czekał na zamówione wiktuały Chętnie zdjąłby z siebie przemoczone ubranie, lecz do tego potrzebował gotowalni. Wreszcie posłaniec powrócił z wielkim koszem, elegancko nakrytym firmową serwetką. Wystawały spod niej butelka szampana i długa bułka. Pokój z miejsca wypełnił zapach najlepszego jadła od Watiera. Alec postawił koszyk na stoliku pośrodku pokoju, nalał do dwóch kieliszków beaujolais i poszedł po Becky. Zamarł w bezruchu pod gotowalnią. Przez uchylone drzwi ujrzał Becky wychodzącą z wanny i wycierającą się puszystym, białym ręcznikiem. Dobre wychowanie nakazywało mu się cofnąć, ale pozostał na miejscu. Wpatrywał się jak zaczarowany w ciemne włosy, rozsypane na białych plecach. Przeniósł wzrok niżej, na biodra i długie, smukłe nogi. Jednym szybkim ruchem Becky wślizgnęła się w błękitny szlafrok i znikła mu z pola widzenia. Zmusił się, żeby odwrócić wzrok. Dziewczyna ukazała się w drzwiach, czesząc długie, wilgotne włosy, rozgrzana kąpielą. - Twój... ehm... obiad już czeka. - Z trudem przełknął ślinę. Przyjęła kieliszek i upiła łyk wina.