zadręczała się pytaniami, które chciała zadać Pierce'owi i na które chciałaby dostać odpowiedź. Jak to wszystko połączyć? Jak zachować spokój? - Niewzruszony? Podniosła wzrok na Pierce'a. - Słucham? Uniósł ciemne brwi i popatrzył na nią niedowierzająco. - Naprawdę uważasz, że jestem taki niewzruszony? Wpadła w panikę, zabrakło jej słów. Czyżby naprawdę powiedziała to na głos? Była wytrącona z równowagi, to prawda, ale żeby aż tak się zapomnieć? Mówić coś głośno, zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy? Na to wygląda. Jego przepięknie wykrojone usta, których seksowny widok już wcześniej budził w niej dreszcze, wygięły się w powolnym uśmiechu. Amy poczuła się dziwnie. - W takim razie wychodzi na to, że udaje mi się dotrzymać warunków naszego paktu. I to całkiem nieźle. Pierce był bardzo z siebie zadowolony. Wyprostował szerokie bary i wypiął tors. Nawet jego usta wyglądały teraz inaczej. Gdyby nie była taka spięta, zaraz by sobie z niego zażartowała. Ależ się napuszył! Jednak trwało to tylko mgnienie oka. Po chwili Pierce zmienił się na twarzy. Już się nie uśmiechał, a w jego zielonych oczach malowało się coś tak intensywnego, że nie była w stanie wytrzymać jego spojrzenia. Musiała odwrócić wzrok. Przesunął dłonią po wierzchu jej dłoni, przywołując jej uwagę. Popatrzyła na niego. Przyciągał ją mocno niczym magnes. - Wcale tak nie jest - rzekł cicho, a jego głos zabrzmiał inaczej, niemal chrapliwie. - I to od chwili, gdy postanowiliśmy nie zwracać uwagi na to, co pojawiło się między nami. - Umilkł, a wypowiedziane przed chwilą słowa zawisły w powietrzu. - Na przykład teraz. Siedzę i zmuszam się, by nie powiedzieć ci, jak pięknie wyglądasz. - Hm... - Gdyby nie wpojone jej dobre maniery, bez wahania wyraziłaby swoje niedowierzanie. Ścisnął jej palce. - Amy, zauważyłem zmianę, jaka w tobie zaszła. Stałaś się... sam nie wiem, jak to dobrze określić... bardziej przystępna. Bez tego makijażu twoja cera wygląda jak dojrzała