odstawiła szklanke na stolik. - Próbuje sie tylko zorientowac w sytuacji. - Naprawde nie jestem w stanie panu pomóc. - Marla czuła narastajace zmeczenie, rozbolały ja plecy i głowa. - Prowadziła pani samochód Pam Delacroix? - Chyba tak. Wszyscy tak mówia, wiec zakładam, ¿e to prawda -zniecierpliwiła sie Marla. - Czy przypadkiem nie powinien pan poinformowac mnie o moich prawach? I pozwolic porozmawiac z moim adwokatem? Tak sie mówi? - To pani pamieta? - Ju¿ mówiłam... pamietam dziwne rzeczy. Mo¿e widziałam taka scene w któryms odcinku filmu... jaki on miał tytuł... - Policjanci z Miami? Crime Story? - Nie wiem... nie pamietam... Policjant spojrzał na nia uwa¿nie bystrymi, inteligentnymi oczyma. - Naprawde chce pani wezwac adwokata? Nie przyszedłem tu, ¿eby pania aresztowac. - Nie mam nic do ukrycia. Albo tego nie pamietam, chciała powiedziec, ale ugryzła sie w jezyk. Teraz pragneła tylko, ¿eby ta rozmowa sie skonczyła, by mogła zamknac oczy, by lek zaczał działac i stepił ten koszmarny ból pulsujacy pod czaszka. Chciała poczuc, ¿e znowu sprawuje kontrole nad swoim ¿yciem. Chciała sie pozbyc wra¿enia, ¿e w powietrzu wisza nie zadane pytania, zbyt grozne, by je głosno wypowiadac. - Dobrze. - Paterno zawziecie ¿uł gume. - A ta cie¿arówka, która pedziła na pania? Zło¿yła sie, zjechała z drogi po drugiej stronie zbocza, a kierowca - Charles Biggs - 83 le¿y w innym szpitalu, umierajac z powodu oparzen. Mamy nadzieje, ¿e odzyska przytomnosc i cos sobie przypomni. Marli zrobiło sie zimno. - Biedny człowiek - szepneła, odwracajac głowe do okna. Dzien powoli szarzał. Nagle jej własny los przestał sie wydawac tak straszny. Modliła sie, ¿eby to nie ona była odpowiedzialna za wypadek, ¿eby nie jej lekkomyslnosc czy nieuwaga spowodowały smierc przyjaciółki, której teraz nawet nie pamietała, i cierpienia tamtego Bogu ducha winnego człowieka. Zaczeło ja ogarniac przygnebienie. A jesli sie oka¿e, ¿e ten straszny wypadek nastapił z jej winy? Jak zdoła z tym ¿yc? O Bo¿e, nie... prosze, nie. Nie bede w stanie ¿yc z takim brzemieniem... Przełkneła sline i skarciła sie duchu za to u¿alanie sie nad soba. - Prosze mi powiedziec, co zdarzyło sie tamtej nocy. - Doszła do wniosku, ¿e woli najgorsza nawet prawde od ocenzurowanej wersji rodziny. Spojrzała twardo na policjanta. - Chce znac prawde. - Prawde, cała prawde i nic, tylko prawde? Co to miało byc, jakis kiepski ¿art? Wzruszyła ramionami. - No... chyba tak. - To stary, telewizyjny frazes dotyczacy procedury